Superoma: Adelheid Verheggen
Als bestuurslid van de LOPOR (Vereniging Landelijk Overleg Pleegouderraden) was ik uitgenodigd op de Pleeggrootouderdag 2015 in Zwolle. Allemaal grootouders die hun kleinkinderen verzorgen en opvoeden. Wij zijn zelf ook grootouders maar als pleegouders doen we crisisopvang.

Op zo’n dag hoor je veel nieuwe verhalen en als je niet in die specifieke situatie zit sta je bij veel gevoelens niet stil. Het is toch wat als je moet inspringen voor je eigen kinderen die het om wat voor redenen dan ook redenen niet redden om zelf hun kinderen op te voeden. Je bent zelf met pensioen of er bijna aan toe. Je neemt die zorg op je en dan ga je ervoor. Het is je eigen vlees en bloed. Ik hoorde het en zag het in de gezichten, aan de omgang met hun (klein)kinderen: enorm veel liefde en zorg.

Deze beleving riep bij mij een herinnering op, ver weg uit mijn jongste jaren, meer dan 50 jaar terug. Oma Adelheid Verheggen zorgde voor mij en mijn broers, want haar dochter, onze moeder, was kort na de geboorte van de jongste van het stel van vier, overleden aan een hersentumor. Vier mannekes op een rij, telkens slechts een jaar ertussen. Oma Adelheid was er voor ons en een “zorgmoe” van de opperste klasse. Oma was al niet meer de jongste en ook niet de gezondste. Ze had de oorlog nog levendig voor ogen. Ze moest in ‘44 met haar gezin vluchten, met paard en kar, en twee jaar lang onderkomen bij vreemden ver weg. Haar thuis, de boerderij, was helemaal kapot geschoten en gebombardeerd. Dat allemaal zat haar letterlijk nog in de botten, in de jaren ‘50. En op de dagen dat het haar zwaar viel, het verlies van haar dochter en dit jonge gezin zonder moeder; goed te zien was het. Oud was ze dan en het gezicht vol zorgrimpels. Maar op goede dagen was ze vol verwachting. Dan beurde haar trots op ons jongens en haar toekomstbeeld voor ons haar gemoed op.

Het meest sprekend was dan haar uitgesproken wens: Ik zou toch zo graag meemaken, dat die jongens als kerels thuiskomen van het werk met hun eerste loonzakje. Dan weet ik dat het goed komt. Dan weet ik dat ze voor zich zelf kunnen zorgen. Dan hoef ik me geen zorgen meer te maken. Dat heeft ze niet meer meegemaakt. Wel nog dat de hele familie samenspande en voor mijn vader onze tweede moeder vond. Het is helemaal goed gekomen met ons. Die intense wens van mijn oma en oer-pleeggrootmoeder Adelheid Verheggen kwam mij weer vers in het geheugen op deze fijne dag in Zwolle met al die pleeggrootouders. Alles willen ze doen dat het toch nog goed komt met de kinderen.

Gert Zegers
POR-lid