Pleeggrootouders vormen een gemêleerde groep opvoeders. Sommigen zijn nog geen vijftig jaar oud en staan midden in het (werkende) leven, terwijl anderen al gepensioneerd zijn.
Wat alle pleeggrootouders met elkaar gemeen hebben is hun wens om op een goede manier voor hun kleinkinderen te zorgen, omdat zij van dichtbij hebben meegemaakt dat hun eigen kinderen dit niet meer konden. Pleeggrootouders willen hun kleinkinderen weer gelukkig zien. Hun inzet daarvoor getuigt van vitaliteit, creativiteit, een groot doorzettingsvermogen en van veel liefde voor de kleinkinderen.
Ouders
Het gaat vaak om ouders die een mentale, psychische, psychiatrische of zelfs licht lichamelijke handicap hebben, waardoor de opvoeding door de nu grootouders, moeizamer verliep dan bij andere kinderen. Voor hen was het risico om af te glijden naar bijvoorbeeld drugs- of overmatig alcoholgebruik groter. Het kan ook zijn door overlijden of door een scheiding dat de situatie te problematisch wordt voor het kleinkind. Daarnaast gaat het vaak om ouders die in hun jeugd al moeilijk waren ten gevolge van een niet onderkende stoornis of afwijking. Het is zwaar voor de grootouders om dat mee te maken en vaak nog zwaarder om te zien dat hun kleinkind daar de dupe van worden. Zij geven alles om dit te voorkomen, maar willen ook hun kinderen voldoende kansen geven. Hierin een balans vinden is lastig. Grootouders verdienen daarbij de volledige steun.
Aantallen
Van de 20.000 kinderen met pleegouders in Nederland is van 4000 bekend dat ze bij hun opa of oma wonen. Daarnaast is dit van vele niet bekend omdat de kleinkinderen zonder bemoeienis van instanties bij hun grootouders wonen.
Veel grootouders denken dat ze de enigen zijn die hun kleinkind opvoeden als hun eigen kind daar (tijdelijk) niet tot toe in staat is. Soms vragen ze ondersteuning maar in een groot aantal gevallen weerhoudt de angst voor instanties hen hiervan. Ze hebben angst dat deze hun kleinkinderen weggehaald (niet iedereen durft de officiële weg te volgen want dan dient er nu nog toestemming te worden gevraagd bij de kinderrechter).